FOTOGRAFIILE SE ÎNCARCĂ...
Apartament & Condominiu (De vânzare)
Referință:
DBMR-T569
/ v003204
Referință:
DBMR-T569
Țară:
IT
Regiune:
Lombardia
Oraș:
Milano
Cod poștal:
20156
Categorie:
Proprietate rezidențială
Tipul listării:
De vânzare
Tipul proprietății:
Apartament & Condominiu
Investiție în imobil pentru închiriere:
Da
Dimensiuni proprietate:
60 m²
Camere:
2
Dormitoare:
1
Băi:
1
WC:
1
Număr de etaje:
9
Etaj:
2
Mobilat:
Da
Condiție:
În stare bună
Sistem de încălzire:
Încălzire la comun
Combustibil de încălzire:
Încălzire pe gaz
Lift:
Da
Interfon:
Da
Aer condiționat:
Da
Balcon:
Da
Και ποιος ξέρει; Ίσως η Ντομιτίλλα να δεχόταν τελικά να βγει μαζί του... Kuvittele henkilö kuin Marcovaldo — italialaisen kirjailijan Italo Calvinon luoma hahmo — yksinkertainen, unelmoiva sielu, joka löytää piilotettua kauneutta kiireisen kaupungin kulmista. Näin hän katselisi tätä asuntoa: kuin outoa, lempeää eläintä, joka on vahingossa tullut hänen elämäänsä.Hän oli Milanossa, kyllä, mutta sellaisessa kaupungin kulmassa, joka tuntui melkein lupaukselta: hiljainen aamuisin, taivaansininen iltapäivisin ja sateen tuoksuinen iltaisin.Olohuone — kuten kiinteistönvälittäjä sitä kutsui — avautui suuresta ikkunasta ja lasiovesta parvekkeelle. Eikä se ollut mikä tahansa parveke, vaan riittävän suuri pienelle pöydälle ja kahdelle tuolille. Siellä Marcovaldo, kuin karkotettu kuningas takaisin valtaistuimellaan, söi kasvot taivaalle päin, etsien pilviä tai kyyhkysiä rakennusten välistä.Ja kylpyhuone... Ah, kylpyhuone! Siellä oli ikkuna — oikea ikkuna! Miehelle, joka oli tottunut ajamaan partansa höyryn ja varjojen keskellä, tuo pieni aukko maailmaan oli ylellisyyttä. Nyt hän ajeli auringonvalossa, katsellen pihapuiden lehtien värähtelyä ja tuntien olevansa lomalla.Makuuhuone — vaikka hän asuikin siellä yksin — avautui niin suurella ikkunalla, että herätessä tuntui kuin olisi maalauksessa. Aamun valo virtasi sisään ja sai lakanat hohtamaan kuin aurinkoinen lumi.Asunnossa oli myös kaksi kaappia: yksi eteisessä ja yksi kylpyhuoneen vieressä. Tilavat, siistit ja uuden puun tuoksuiset, ne antoivat hänelle tunteen uudesta alusta.Tässä kodissa jokainen ikkuna oli lupaus, jokainen kaappi uusi alku ja jokainen ateria parvekkeella pieni toteutunut unelma.Mutta elämä oli varannut hänelle vielä yhden yllätyksen: hänellä oli nyt autotalli. Hän olisi voinut jättää sinne pyöränsä, mutta kohtalo kuiskasi, että oli aika toteuttaa toinen unelma — hankkia auto. Ja ei mikä tahansa auto: siitä lähtien kun hän lähti Sbav'ista ja liittyi Fiatille, hän oli haaveillut taivaansinisestä Fiat 500:sta, jossa olisi avattava katto.
Ja kuka tietää? Ehkä Domitilla suostuisi lähtemään ajelulle... Imaginez un homme comme Marcovaldo — personnage créé par l’écrivain italien Italo Calvino — une âme simple et rêveuse, capable de voir la beauté cachée dans les recoins d’une grande ville agitée. C’est exactement ainsi qu’il aurait vu cet appartement : comme un animal rare et doux, entré par hasard dans sa vie.
Il était à Milan, oui, mais dans un coin de la ville qui semblait presque une promesse : silencieux le matin, bleu ciel l’après-midi, parfumé par la pluie le soir.
Le séjour – comme l'appelait l’agent immobilier – avait une grande fenêtre et une porte-fenêtre ouvrant sur un véritable balcon, assez grand pour y installer une petite table et deux chaises. Là, Marcovaldo, tel un roi retrouvé sur son trône, mangeait sous le ciel ouvert, cherchant entre les toits un nuage ou un vol de pigeons pour accompagner son repas.
Et puis la salle de bain... avec une vraie fenêtre ! Pour quelqu’un habitué à se raser dans la vapeur et les ombres, cette petite ouverture sur le monde était un luxe inestimable. Il se rasait désormais à la lumière du soleil, regardant trembler les feuilles des arbres dans la cour, et avait presque l'impression d'être en vacances.
La chambre – qu’il occupait seul, mais avec dignité – avait une fenêtre si grande qu’au réveil, on se croyait dans un tableau. La lumière entrait librement et faisait briller les draps comme de la neige au soleil.
Il y avait même deux armoires : une dans l’entrée et une près de la salle de bain. Spacieuses, ordonnées, avec une odeur de bois neuf qui inspirait confiance. Marcovaldo, qui autrefois roulait ses chemises dans des tiroirs, les suspendait désormais soigneusement, comme s’il se préparait pour un grand événement.
Dans cet appartement, chaque fenêtre était un nouveau départ. Chaque armoire, une promesse. Chaque repas sur le balcon, un petit rêve devenu réalité. Marcovaldo guardava la sua nuova casa come si guarda un animale strano e docile, arrivato per caso nella sua vita. Era a Milano, sì, ma un angolo di Milano che gli pareva quasi una promessa: silenzioso al mattino, azzurro al pomeriggio, profumato di pioggia la sera.
La zona giorno – così la chiamava l'agente immobiliare – aveva una finestra e una porta finestra, e da lì si accedeva al balcone, un balcone vero, largo abbastanza da metterci un tavolino e due sedie. E lì Marcovaldo, come un re in esilio finalmente tornato al trono, mangiava con il viso al cielo, cercando negli angoli azzurri tra i palazzi qualche traccia di nuvole, o un volo di piccioni che facesse da contorno al pasto.
Il bagno... ah, il bagno! C’era una finestra. Una vera finestra. E per Marcovaldo, abituato a radersi nel vapore, tra ombre e riflessi opachi, quella piccola apertura sul mondo era un lusso senza pari. Ora la barba se la faceva alla luce del sole, guardando le foglie tremare sugli alberi del cortile, e gli pareva quasi di essere in villeggiatura.
La camera matrimoniale – che lui occupava da solo, ma con dignità – aveva una finestra così grande che al mattino sembrava di svegliarsi in un quadro. La luce entrava senza chiedere permesso e faceva brillare le lenzuola come neve sotto il sole.
Infine, gli armadi. Ce n’erano due, uno nell’ingresso e uno nell’antibagno. Spaziosi, ordinati, con un odore di legno nuovo che gli dava fiducia. Marcovaldo, che fino a poco prima arrotolava le camicie nei cassetti, ora le appendeva con rispetto, come se fossero abiti da gran gala.
In quella casa, ogni finestra era una promessa. Ogni armadio, un inizio. E ogni pasto sul balcone, un piccolo sogno che finalmente s’era avverato. Stel je een man voor zoals Marcovaldo — een personage gecreëerd door de Italiaanse schrijver Italo Calvino — een eenvoudige, dromerige ziel die verborgen schoonheid weet te ontdekken in de drukte van een grote stad. Zo zou hij dit appartement bekijken: als een zeldzaam, vriendelijk wezen dat toevallig zijn leven binnenwandelde.Hij was in Milaan, ja, maar in een hoek van de stad die voelde als een belofte: stil in de ochtend, hemelsblauw in de middag en geurig naar regen in de avond.De woonkamer — zoals de makelaar het noemde — had een groot raam en een openslaande deur naar het balkon. En niet zomaar een balkon, maar een echte: ruim genoeg voor een tafeltje en twee stoelen. Daar zou Marcovaldo, als een verbannen koning die naar zijn troon terugkeert, eten onder de open hemel, zoekend naar wolken of een vlucht duiven tussen de gebouwen.En dan de badkamer... Ah, de badkamer! Er was een echt raam! Voor iemand die gewend was zich te scheren in mist en schaduwen, was dat kleine venster op de wereld pure luxe. Nu scheerde hij zich in het zonlicht, terwijl hij de bladeren in de binnentuin zag trillen, en voelde hij zich alsof hij op vakantie was.De slaapkamer — die hij alleen bezette maar met waardigheid — had zo'n groot raam dat het leek alsof je 's ochtends wakker werd in een schilderij. Het licht stroomde ongehinderd naar binnen en liet de lakens glanzen als sneeuw in de zon.En er waren zelfs twee kasten: één in de hal en één bij de badkamer. Ruim, netjes en met de geur van nieuw hout die vertrouwen gaf. Marcovaldo, die vroeger zijn overhemden oprolde in laden, hing ze nu netjes op, alsof hij zich voorbereidde op een groot feest.In dit huis was elk raam een belofte. Elke kast een nieuw begin. En elke maaltijd op het balkon een kleine droom die werkelijkheid werd. Wyobraź sobie człowieka takiego jak Marcovaldo — postać stworzoną przez włoskiego pisarza Italo Calvino — prostą, marzycielską duszę, która potrafi dostrzec ukrytą piękność w zakamarkach tętniącego życiem miasta. Tak właśnie patrzyłby na to mieszkanie: jak na rzadkie, łagodne stworzenie, które przypadkiem wkroczyło do jego życia.Był w Mediolanie, tak, ale w zakątku miasta, który wydawał się niemal obietnicą: cichym o poranku, błękitnym po południu i pachnącym deszczem wieczorem.Salon — tak nazywał go agent nieruchomości — miał duże okno i drzwi balkonowe prowadzące na prawdziwy balkon. Balkon na tyle duży, by zmieścić mały stolik i dwa krzesła. Tam Marcovaldo, jak król powracający na tron, jadł pod gołym niebem, wypatrując między dachami chmur lub przelatujących gołębi.A łazienka… Ach, łazienka! Było tam prawdziwe okno! Dla kogoś przyzwyczajonego do golenia się w parze i półcieniu, ta mała przestrzeń otwierająca się na świat była luksusem bez porównania. Teraz golił się w promieniach słońca, obserwując drgające liście na podwórzu i czuł się jak na wakacjach.Sypialnia — którą zajmował sam, ale z godnością — miała tak duże okno, że budząc się, czuł się jak w obrazie. Światło wpadało bez przeszkód i sprawiało, że prześcieradła lśniły jak śnieg w słońcu.W mieszkaniu były nawet dwie szafy: jedna w przedpokoju i jedna przy łazience. Przestronne, uporządkowane, pachnące nowym drewnem, wzbudzały zaufanie. Marcovaldo, który wcześniej zwijał koszule w szufladach, teraz wieszał je starannie, jakby szykował się na wielkie przyjęcie. Imagine uma pessoa como Marcovaldo — um personagem do escritor italiano Italo Calvino — um homem simples e sonhador, capaz de encontrar beleza nos cantos mais inesperados da cidade movimentada. Assim ele veria este apartamento: como uma criatura estranha e dócil que, por acaso, entrou em sua vida.Ele estava em Milão, sim, mas em um canto da cidade que parecia quase uma promessa: silencioso pela manhã, azul-céu à tarde e perfumado de chuva à noite.A sala de estar — como o corretor de imóveis chamava — tinha uma janela grande e uma porta de vidro que levava à varanda. Uma varanda de verdade, larga o suficiente para colocar uma mesinha e duas cadeiras. Ali, Marcovaldo, como um rei em exílio finalmente de volta ao trono, fazia suas refeições olhando para o céu, procurando entre os prédios vestígios de nuvens ou o voo de pombos para acompanhar seu almoço.E o banheiro... Ah, o banheiro! Tinha uma janela — uma janela de verdade! Para Marcovaldo, acostumado a se barbear em meio ao vapor e às sombras, aquela pequena abertura para o mundo era um luxo inigualável. Agora ele fazia a barba sob a luz do sol, observando as folhas tremulando no pátio, e se sentia como se estivesse de férias.O quarto de casal — que ele ocupava sozinho, mas com dignidade — tinha uma janela tão grande que era como acordar dentro de um quadro. A luz invadia o ambiente sem pedir licença, fazendo os lençóis brilharem como neve sob o sol.E havia dois armários: um na entrada e outro no corredor do banheiro. Espaçosos, organizados, com cheiro de madeira nova, transmitiam confiança. Marcovaldo, que antes amontoava as camisas em gavetas, agora as pendurava com cuidado, como se fossem trajes de gala. Imagine a man like Marcovaldo — a character created by Italian writer Italo Calvino — a simple, dreamy soul who sees nature and beauty hidden in the cracks of a busy, modern city. That’s exactly how he would have looked at this apartment: like a rare, gentle animal that wandered into his life by pure chance.He was in Milan, yes, but in a corner of the city that felt almost like a promise: quiet in the morning, sky-blue in the afternoon, and scented with rain in the evening.The living area — as the real estate agent called it — had a large window and a French door leading onto a balcony. Not just a token balcony, but a real one, wide enough for a small table and two chairs. Here Marcovaldo, like a king restored to his throne, would eat under the open sky, watching for clouds tucked between the rooftops or a flutter of pigeons adding a poetic touch to his meal.And then there was the bathroom... with a real window! For someone used to shaving in misty, shadowy rooms, this small opening to the outside world felt like pure luxury. He would now shave bathed in sunlight, watching leaves quiver on the trees in the courtyard, feeling almost like he was on holiday.The bedroom — though he occupied it alone — had a window so wide that waking up felt like being inside a painting. Light streamed in without asking permission, making the bedsheets shine like snow under the sun.There were even two closets: one in the hallway, one near the bathroom. Spacious, orderly, with a scent of new wood that filled him with a quiet hope. Marcovaldo, who had once rolled his shirts into drawers, now hung them with care, as if preparing for grand events.In this apartment, every window was a new beginning. Every closet, a promise. And every meal on the balcony, a tiny dream made real.